Miętus (Lota lota)

 

 

 

 

Rozmiar:

długość do 60 cm
masa do 2 kg

 

Wymiar ochronny: 25 cm
Możliwość zabrania z łowiska w ciągu doby: do 5 kg.
Okres ochronny: od 1 grudnia do końca lutego

 

Jak wygląda:

Miętusy to jedyne ryby słodkowodne zaliczane do rodziny dorszowatych. Już po samym wyglądzie można zaobserwować, że prawidłowo zostały tam zaliczone. Tułów miętusa zwęża się ku ogonowi, posiada dużą paszcze, drobne zęby i jeden wąs na dolnej wardze. Ciało tych ryb jest śliskie i pokryte niewielkimi łuskami. Kolor marmurowy, czarno, brązowo, zielony. Podaje się, że ryby te dorastają do 4 kilogramów, jednak osobnika powyżej 50 cm możemy uznać już za wędkarski okaz.

 

Występowanie:

Jest rozprzestrzeniony w całym kraju, ale tylko w wybranych zbiornikach wodnych. Spotykany głównie w średnich i dolnych odcinkach wód pstrągowych. W wodach niepstrągowych wyszukuje miejsca z czystą i dobrze natlenioną wodą, a w okresie letnim z wodą chłodniejszą. Spotkać go można pod podmytymi brzegami i tarasami, pod jazami, w przybrzeżnych stanowiskach z otoczakami, czyli wszędzie tam, gdzie dno jest twarde, piaszczyste, żwirowate lub kamieniste. Nie znosi nawet krótkotrwałego przegrzania wody. Przede wszystkim zimne wody, z dużą ilością tlenu. Rzeki, głębokie jeziora. Upodobał sobie kamieniste dno i okolice podmytych brzegów. Ponadto można go spotkać w okolicach twardego i żwirowatego dna. Pokarmu poszukuje przeważnie przy brzegu, lecz niezbyt daleko od swoich kryjówek. Zamieszkuje również zbiorniki zaporowe, w których należy go szukać na granicy cofki, dalej od brzegu, głównie w starycm korycie.

 

 

Okres połowu (Kiedy najlepiej łowić):

Od listopada, kiedy to noce zaczynają się robić naprawdę chłodne. Najlepsze efekty wieczorem i w nocy. Popularnie mówi się, że im gorsza pogoda, tym lepiej żeruje miętus. W lecie pod wieczór i późnym wieczorem, przy pochmurnej pogodzie, w czasie przybotu wody, w ciągu dnia tylko w silnie zmętniałej wodzie. W zimie przez całą dobę, czyli również w dzień przy silnie zachmurzonym niebie, niewielki opad śniegu sprzyja braniom. Sezon połowu miętusa rozpoczyna się wraz z przyjściem mrozów, kończy się z końcem stycznia lub początkiem lutego. Ryba bierze dobrze do kwietnia. W odróżnieniu od większości ryb, które żerują przeważnie w ciepłe dni wiosny, lata i jesieni, mietus wypływa na żer tylko podczas spadku nocnych temperatur. Ogrzanie się wody latem powoduje u miętusa stan odrętwienia, przestaje wówczas żerować. Jest drapieżnikiem niezwykle żarłocznym, wychodzącym na łów wyłącznie nocą. Żywi się głównie rybami (czasami niewiele mniejszymi od siebie), żabami, rakami, ślimakami, larwami owadów, a nawet drobnymi ssakami. Czyni duże spustoszenie na tarliskach i wśród narybku innych gatunków ryb. Chętnie wyjada ikrę. Największą aktywność wykazuje na początku zimy, gdy wody pokrywają się lodem.

 

Przynęty:

Dżdżownica polna, dżdżownica kalifornijska, rosówki, martwe rybki, żywe ryby, jelita drobiowe, małże, winniczki, mięso wołowe, wątroba, gulaszówka.

 

Zanęty:

Nie stosuje się zanęt przy połowie miętusa.

 

Metody i techniki połowu (Jak łowić):

Na przystawkę ze spławikiem i przynętą podaną na dno. Zarzucamy do bliżej położonych, przypuszczalnych kryjówek, wędkę trzymamy w ręce i często przerzucamy ją w celu przeszukania łowiska. W zbiornikach zaporowych i jeziorach łowi się najczęściej na przystawkę bez spławika. Najlepsze efekty da łowienie na grunt lub spławik. Po zacięciu mietus stara się uciec do swojej kryjówki, toteż nie można go długo holować, lecz należy szybko oderwać od dna i jak najszybciej wyjąć z wody. Połów miętusa w niskiej temp. nie jest technicznie łatwy, ponieważ żyłka i przelotki zamarzają. Aby temu zapobiec należy przetrzeć je gliceryną. Głodne miętusy zaczynają żerować tuż po zmroku (po godzinie 17, a po godzinie 22 aktywność ich słabnie. Kończą żerowanie przed świtem. Mietus nie rzuca się na ofiarę, lecz podkrada się z rozwartą paszczą, połykając pokarm głęboko. Paszcza miętusa jest nieczuła na ukłucia. Najlepszą przynęta jest świeżo uśmiercona rybka z rozciętym brzuchem, ponadto kawałki ryb, martwe żaby, pęczki rosówek, wątroba bydlęca, stężała krew, lub w ostateczności żywe lub martwe jazgarze. Nie najgorsze wyniki dają również pijawki i ślimaki. Miętus bierze żarłocznie. Początkowo odczuwa się lekkie drgnięcie wędziska lub słyszymy dzwonek lub dźwięk sygnalizatora elektronicznego. Następnie dwa zdecydowane następujące po sobie szarpnięcia. Wskazane jest zacinanie ryby zaraz po pierwszym sygnale brania, w celu zapobieżenia zbyt głebokiego połknięcia przynęty.

 

Zestaw:

Gruntowy: Sprzęt jak na węgorza. Wędzisko dłuższe i silniejsze do 4 metrów długości, płaski ciężarek, żyłka główna 0,30-0,40 mm, haczyk numer 1-3.0. Spławikowy: zestaw bardzo podobny do gruntowego. Mietusy łowi się średnią wędką gruntową (bez spławika). Najlepiej zarzucać wedkę podczas ich wędrówek na tarło przed śluzami, jazami i innymi wodnymi przeszkodami powstrzymującymi ryby. Przynętę (rosówki, martwe rybki, jelita robiowe) umieszczamy na skraju głównego nurtu i w zakolach. Mietusa można skutecznie łowić na zestaw spławikowy, angielski lub innymi metodami. Wędzisko angielskie od długości 3,9 m wyposażone jest w kołowrotek ze szpulą stałą i zapasem żyłki o średnicy 0,2. Dobrze jest stosować spławik typu waggler, słabo obciążony. Przypon o średnicy 0,18 mm o długości od 40 cm, uzbrojony jest w haczyk od nr 6-10 w zależności od wielkości przynęty.

 

Łowiska:

Rzeki, jeziora, stawy, glinianki, starorzecza, kanały, a nawetrowy i doły potorfowe.