Budowa i wyważanie spławika

 

 

 

 

Budowa spławika

 

 

Wędkarze wyczynowi dzielą spławiki na kilka kategorii: rzeczne dyski, rzeczne bombki, bolońskie, matchowe, kanałowe do tyczki, kanałowe do bata, ołówki do tyczki, ołówki do bata oraz uklejowe. Z wymienionych zwykle tylko matchowe montuje i wyważa się nad wodą i to nie zawsze. Pozostałe w domu. Spławik za zadanie ma utrzymanie przynęty na wybranej głębokości oraz sygnalizuje branie ryby. Ruchy spławika sygnalizują wędkarzowi co obecnie dzieje się z przynętą. Wielkość i kształt spławika dobieramy do rodzaju wody nad, którą wędkujemy. Na wodzie stojącej preferujemy spławiki smukłe, które są bardzo czułe. Łowiąc na rzece wybieramy spławiki krótsze i bardziej pękate. Długość statecznika (kila) w spławiku odpowiada za jego stabilność, im dłuższa tym większa stabilność spławika (utrzymuje pozycję pionową, spławik nie buja się). Na opór spławika, wpływa jego kształt oraz gładkość powierzchni. Prawidłowy sposób to dobieranie spławika do obciążenia, a nie odwrotnie. Spławik powinniśmy wybierać z materiałów o dużej wyporności. Duża wyporność materiału umożliwia nam wybór spławika małego, ale potrafiącego utrzymać duże obciążenie. Materiały o dużej wyporności to np. balsa lub korek. Spławik na wody stojące powinien mieć budowę kropli wody (na dole szerszy). Na wodach płynących spławik powinien mieć kształt odwrócony niż na wodach stojących.
Mówiąc o spławiku należy wspomnieć o wyważeniu spławika. Spławik powinien być tak wyważony (obciążony śrucinami ołowiu), aby do zanurzenia potrzebna była minimalna siła. Wyważając spławik należy, uwzględnić również orientacyjną wagę przynęty, dobierając odpowiednie wielkości śrucin ołowiu.
Korpus spławika również malujemy. Zabezpiecza to spławik przed nasiąknięciem wodą, która może powodować po pewnym czasie zakłamanie w sygnalizowaniu brania ryby (spławik stanie się cięższy). Kolor górnej części nie ma znaczenia, natomiast dolna część nie powinna za bardzo odróżniać się od tego z czym ryby mają do czynienia. Dolną część powinniśmy pomalować kolorem występującym w naturze (co ryby będą widzieć gdy będa patrzeć na nasz spławik od spodu w kierunku nieba). Jasne kolory wybieramy do łowienia w słoneczy dzień, a ciemniejsze w dzień pochmurny. Na jeziora preferowany jest kolor biały, a na rzeki czarny.
Sposób mocowania spławika wybieramy w zależności od głebokości na jakiej wędkujemy. Gdy głebokość łowiska jest mniejsza lub równa długości wędziska, spławik mocujemy na stałe bez różnicy czy korzystamy lub nie korzystamy z kołowrotka. Spławik na stałe możemy mocować w jednym lub dwóch punktach (nasze preferencje). Przy głębokości większej niż długość wędziska używamy spławika przelotowego. Na wodach stojących i wolno płynących mocujemy za pomocą jednego oczka. Na wodach szybko płynących możujemy za pomocą dwóch oczek.

 

A - źle wyważony (niedociążony); B - źle wyważony (przeciążony); C - prawidłowo wyważony

 

 

Korpus spławika również malujemy. Zabezpiecza to spławik przed nasiąknięciem wodą, która może powodować po pewnym czasie zakłamanie w sygnalizowaniu brania ryby (spławik stanie się cięższy). Kolor górnej części nie ma znaczenia, natomiast dolna część nie powinna za bardzo odróżniać się od tego z czym ryby mają do czynienia. Dolną część powinniśmy pomalować kolorem występującym w naturze (co ryby będą widzieć gdy będa patrzeć na nasz spławik od spodu w kierunku nieba). Jasne kolory wybieramy do łowienia w słoneczy dzień, a ciemniejsze w dzień pochmurny. Na jeziora preferowany jest kolor biały, a na rzeki czarny.
Sposób mocowania spławika wybieramy w zależności od głebokości na jakiej wędkujemy. Gdy głebokość łowiska jest mniejsza lub równa długości wędziska, spławik mocujemy na stałe bez różnicy czy korzystamy lub nie korzystamy z kołowrotka. Spławik na stałe możemy mocować w jednym lub dwóch punktach (nasze preferencje). Przy głębokości większej niż długość wędziska używamy spławika przelotowego. Na wodach stojących i wolno płynących mocujemy za pomocą jednego oczka. Na wodach szybko płynących możujemy za pomocą dwóch oczek.

 

 

Wyporność spławika

 

Wyporność spławika jest to wartość, dzięki której możemy określić jakie obciążenie potrzebujemy na właściwe wyważenie spławika. W zależności od masy ogólnej i tego jak duża jest nadwyżka wyporności (antenka wystająca z wody) możemy przewidzieć czułość spławika. Czułość powinna być możliwie najmniejsza, czyli taka żeby spławik skutecznie wskazywał branie, a opór nie wzbudzał podejrzeń ryby, jednocześnie piórko powinno pozostać niewrażliwe na czynniki zewnętrzne (fale, prądy, wiatr). Miarą niewrażliwości na te czynniki jest stateczność boczna.
Dobierać obciążenie należy w sposób, żeby pozostawić taki zapas wyporności, który zapewnia dobrą czułość, jednocześnie musimy pamiętać o prawidłowym rozmieszczeniu ciężaru. Rozłożenie obciążenia ma kolosalne znaczenie dla metody jaką chcemy podać przynętę, jak szybko ma opadać w kierunku dna; dla udanego rzutu w metodzie odległościowej, obciążenie wpływa na skłonność do plątania się zestawu.
Istotną cechą spławika są również opory hydrodynamiczne, które zależą od kształtu korpusu – przy budowie kroplowej są one mniejsze przy ruchu w stronę części grubszej. Dlatego żeby zmniejszyć opory przy prowadzeniu zestawu z przytrzymaniem stosujemy spławik o korpusie płaskim (listek, płatek).
Każdy spławik który stosujemy powinien mieć cechy użytkowe przydatne dla naszego sposobu łowienia i aktualnych potrzeb. Do takich cech można zaliczyć między innymi stabilność w wodzie rozumianą jako odporność spławika na odchylenia od pionu oraz zdolność do pokazywania brań podnoszonych. Przy zbyt małej wyporności korpusu spławika w stosunku do dużej długości antenki, mogą pojawić się problemy ze stabilnością (położeniem pionowym antenki we wodzie) spławika przy dużej fali lub silnym wietrze. Stabilność spławika , rozumiana jak wyżej, związana jest bezpośrednio z jego zdolnością do wyraźnego pokazywania brań podnoszonych. Przy braniach tego rodzaju chodzi nam często o to aby podniesienie śruciny sygnalizacyjnej przez rybę powodowało duże, widoczne z daleka, wynurzenie się antenki. W zakresie takiego wynurzenia spławik powinien zachować stabilną pozycję pionową, a nie kłaść się na wodę. Kupując nowy, nieznany jeszcze spławik nie wiemy jaki jest ten zakres. Ten czynnik musimy sprawdzić sami. Nieobciążony spławik będzie leżał na wodzie. Dodawanie obciążenia powoduje zanurzenia się spławika, antenka podnosi się z wody, a korpus zaczyna zanurzać się we wodzie. Siła wyporności elementów spławika znajdującego się pod lustrem wody działa w górę, ciężar całego spławika wraz z jego obciążeniem działa w dół.
Z punktu widzenia wielkości przesunięcia w dół środka ciężkości, lepszym rozwiązaniem jest zawsze obciążenie tylko na żyłce, ponieważ jest ono skupione na końcu w najbardziej skrajnym dolnym punkcie spławika. Nie ma znaczenia czy obciążenie znajdzie się na żyłce połączonej ze spławikiem kilka metrów poniżej od niego czy bezpośrednio fizycznie przy nim. Obciążenie spławika na żyłce powoduje takie samo przesunięcie środka ciężkości spławika jak w sytuacji gdyby było na jego dolnym końcu. Tak więc z dwóch wyważonych spławików o takiej samej budowie i takiej samej wyporności wynikowej, np. spławik 5+2 g i spławik 7 g, stabilniejszy na wodzie jest spławik 7 g, czyli bez własnego obciążenia. W przypadku spławików ołówkowych różnice te będą niewielkie i praktycznie bez większego znaczenia, natomiast w spławikach typu slider mogą być istotne. Wbudowując lub dodając do spławika obciążenie wymuszające jego zanurzenie do wielkości zapewniającej położenie środka wyporności wyżej niż środek ciężkości uzyskamy spławik, który będzie stał pionowo w wodzie niezależnie od obciążenia zewnętrznego. Jeżeli spławik położy się na wodzie ponowne postawienie go do pozycji pionowej będzie wymagało większej siły ze względu na napięcie powierzchniowe wody, które przytrzymuje antenkę spławika.

 

Na rysunku zaprezentowana jest (dla spławika typu ołówek), zależność położenia środka ciężkości i środka wyporności w stosunku do jego dolnego końca, w zależności od długości odcinka spławika wystającego nad wodę. Gęstości materiału spławika równa jest 0,4 g/cm3. Położenia te oraz odcinek wystający nad wodę wyrażone są w procentach długości spławika. Tak więc przykładowo jeśli spławik miałby długość 30 cm, to przy wynurzeniu jego antenki równemu 20% czyli konkretnie 6 cm jego środek ciężkości będzie w odległości 25% długości spławika od dołu czyli 7,5 cm, a środek wyporności w odległości 40% czyli 12 cm. Jak widać im mniej spławika wystaje nad wodę (większe jest jego obciążenie wyważające), tym większa jest odległość pomiędzy dwoma środkami i środek ciężkości znajduje się niżej niż środek wyporności i spławik staje się stabilniejszy.

 

Przy wynurzeniu równym ok. 37% (11 cm) oba środki pokrywają się i są w odległości 31,7 % (9,5cm) od dolnego końca spławika.
Dalsze zmniejszanie obciążenia spławika i większe jego wynurzenie będzie powodować przechylenie się spławika i w końcu położenie na wodzie.

 

 

Antena

 

Kolejnym elementem spławika jest antenka, która sygnalizuje nam to co dzieje sie aktualnie z przynętą. Długość antenki dobieramy w zależności od warunków panujących nad wodą. W dzień bezwietrzny gdy woda jest spokojna możemy wybrać spławik z antenką o długości ok. 3 cm, przy wietrznych warunkach dobieramy antenki dłuższe. Przy dużej fali dłuższa antenka powoduje "odunięcie" spławika od powierzchni wody zwiększając dzięki temu stabilność spłąwika (nie kiwa się tak bardzo). Średnicę antenki pomimo, że im mniejsza tym mniejszy stawia opór, powinniśmy dobierać również do odległości na jakiej wędkujemy. Gdy łowimy blisko antenka może być cieńsza i krótsza, natomiast dalsze odległości wymagają grubszej antenki, żeby była dobrze widoczna. Ponadto widoczność antenki do połowu na duże odległości możemy poprawić umieszczając na końcu antenki kulki, które zwiększą widoczność. Kolorystykę antenki powinniśmy dobrać w zależności od koloru wody, oświetlenia, warunków atmosferycznych, pory dnia. Każdy z nas ma swój ulubiony kolor, który najbardziej mu odpowiada. Dobrze jest mieć w swojej kolekcji spławiki o podobnym kształcie, wyporności, długości antenek, a przede wszystkim o różnym kolorze antenki. Aspektem, który bywa niedoceniany przy wyborze właściwego spławika, jest kolor antenki. Warto pamiętać, że dobrze, gdy jest on dostosowany do warunków. Najczęściej optymalnym wyborem jest żółć lub czerwień, które dobrze odcinają się od koloru wody. Jednak w silnym słońcu odbijającym się od tafli czy na dużej fali lepiej może sprawdzić się antenka w kolorze czarnym. Na wodzie kwitnącej dobrze jest używać antenek o kolorze ciemnoczerwonym, na wodzie jasnej antenki o kolorze czarnym. Rankiem używamy kolory jasne, a po południu kolory ciemniejsze. Przy zachmurzeniu dobrą widoczność uzuskamy dzięki jasnym kolorom. Dla polepszenia widoczności antenki możemy pomalować ją w paski o różnej kolorystyce o szerokości ok. 10 mm.
To właśnie ona decyduje o czułości spławika i determinuje wielkość przynęty, jaką możemy użyć. Ogromny wpływ na obie te cechy ma materiał, z jakiego jest ona wykonana. Poniżej znajduje się krótka charakterystyka różnego rodzaju antenek stosowanych w spławikach.

 

Antenka metalowa:
Jest najbardziej czuła ze wszystkich anten. Możemy je stosować gdy brania ryb są słabe lub na zawodach wędkarskich. Antena metalowa charakteryzuje się praktycznie zerową wypornością, dlatego spławiki z takimi antenkami mają zastosowanie tylko w bezwietrzne dni, bądź gdy fala na łowisku jest niewielka. Tę antenkę należy wyważać na łowisku, wyważanie wymaga precyzji oraz posiadania śrucin w każdym rozmiarze. 

Używa się ją w przypadku kiedy ryby biorą bardzo ostrożnie. W innym przypadku należy raczej unikać tego rodzaju antenki, gdyż jest ona bardzo ciężka do wyważenia. Nawet najmniejsza śrucina nr.13 zatopi tę antenkę, dlatego wielu wędkarzy używa do niej specjalnego smaru, który dodaje jej wyporności oraz poprawia jej widoczność. Antenka z metalu jest jednak najczulsza spośród wszystkich antenek i wskaże nawet najdelikatniejsze branie. Używamy jej do najmniejszych możliwych przynęt, jak ochotka, lub jokers.
Materiał: Metal
Wyporność: Brak
Widoczność: Minimalna
Wyważenie: Bardzo trudne
Czułość: Najwyższa

 

Antenka węglowa:
mają bardzo zbliżone właściwości do tych zrobionych z metalu. Bardzo ciężko je wyważyć, gdyż praktycznie nie mają wyporności. Warto do ich wyważenia użyć specjalnego smaru do antenek, który zwiększa widoczność i wyporność antenki. Z antenkami węglowymi używamy wyłącznie najmniejszych przynęt, jak ochotka, czy jokers.
Materiał: Włókno węglowe
Wyporność: Brak
Widoczność: Minimalna
Wyważenie: Bardzo trudne
Czułość: Wysoka

 

Antenka szklana:
Spławiki z tego typu antenkami idealnie pasują do łowienia batem. Są grubsze od metalowych, a przez to bardziej widoczne na łowisku, idealnie sprawdzają się, gdy ryby dobrze żerują. Jest łatwiejsza przy wyważeniu, gdyż nie potrzeba aż takiej precyzji jak w antenie metalowej.

Zrobiona z włókna szklanego ma bardzo małą wyporność, dlatego do ich wyważenia użyć należy najmniejszych możliwych śrucin (nr.13). Jednak właśnie dzięki temu doskonale wskazują nawet najdelikatniejsze brania i są idealnym rozwiązaniem zarówno dla profesjonalistów, jak i początkujących. Antenki te używamy do najmniejszych przynęt, jak jokers, ochotka, lub pinka.
Materiał: Włókno szklane
Wyporność: Minimalna
Widoczność: Słaba
Wyważenie: Trudne
Czułość: Wysoka

 

Antenka plastikowa:
Idealna dla osób zaczynających przygodę z batem. Antenki te sprawdzają się w przypadku bardzo dobrego żerowania ryb. Pozwalają na opóźnienie brania, a przez to ryba lepiej się zacina. Stosowana w wędkarstwie rekreacyjnym, gdzie nie ma presji zawodniczej.

Są obecnie najczęściej wykorzystywana w spławikach wszelkiego typu. Ich dobra widoczność oraz łatwość wyważenia powodują, że są bardzo chętnie wybierane zarówno przez wędkarzy zawodowych, jak i amatorów. Oczywiście wyporność antenki plastikowej zależy przede wszystkim od jej średnicy. Używając tych antenek możemy założyć na haczyk zarówno ochotkę, jak również pinkę, castera, czy nawet czerwonego robaka.
Materiał: Plastik
Wyporność: Mała
Widoczność: Dobra
Wyważenie: Łatwe
Czułość: Duża

 

Antenka drewniana:
najczęściej wykonana z bambusa, lub trzciny. Mają stosunkowo dużą wyporność i są doskonale widoczne. Spławików z tymi antenkami używać będziemy do dużych przynęt, jak biały robak, dendrobena, czy wszelkiego rodzaju kanapki. Oczywiście nie ma przeciwskazań aby użyć ochotki, czy pinki. Antenki tego typu są idealne do łowienia z opadu, gdyż doskonale sygnalizują osadzenie się każdej śruciny zestawu!
Materiał: Bambus
Wyporność: Duża
Widoczność: Dobra
Wyważenie: Łatwe
Czułość: Średnia

 

Antenka pusta w środku:
wykonana z plastiku i charakteryzuje się bardzo dużą wypornością oraz dobrą widocznością. Właśnie ze względu na te cechy spławiki z tego typu antenkami wykorzystuje się przy dużych przynętach (dendrobena, pellet, ciasto), jak również na rzekach, gdzie spławik musi przeciwstawić się sile nurtu, który chce go zatopić. Spławiki tego typu są powszechnie stosowane na łowiskach karpiowych.
Materiał: Plastik
Wyporność: Bardzo duża
Widoczność: Doskonała
Wyważenie: Łatwe
Czułość: Mała

 

 

 Kształt korpusu

Odwrócona kropla:

podstawowy kształt spławika jest na tyle uniwersalny przeznaczeniu, że można go używać zarówno na rzekach, jak i w wodach stojących. Kształt korpusu gwarantuje dużą stabilność także w czasie wietrznej pogody. Spławik znakomicie trzyma się wody i precyzyjnie wskazuje brania, a przy tym jest nieczuły na przypadkowe przytopienia.

 

 

Strzała, cygaro:

 

Spławiki tego typu nadają się głównie do wędkowania w wodach stojących, są bardzo wrażliwe na podmuchy wiatru (lubią się „wykładać”), a mimo to są niezastąpione w czasie łowienia słabo żerujących rybna delikatne przynęty, takie jak larwa ochotki czy konopie. Dobrze jest spławiki tego typu wyważać łańcuszkiem śrucin, a jeszcze lepiej płaskimi ciężarkami, tzw. „stylami”. Rozwiązanie bardzo popularne na jeziorach i kanałach o niewielkiej głębokości. Gwarantuje stabilność zestawu w warunkach bezwietrznych oraz przy lekkiej fali, a jednocześnie nie stawia zbyt dużego oporu rybie podczas brania.

 

 

Jajko:

 

Ten typ spławika dobrze trzyma się zarówno w powolnych, jak i szybkich prądach i nadaje się do wędkowania w rzekach. Opływowy kształt spławika pozwala na przytrzymywanie zestawu. Ten kształt jest idealny do strumieni o szybkim prądzie. Spławik nadaje się idealnie do aktywnej przepływanki, z częstym przytrzymywaniem w równomiernym, szybkim nurcie. Najodpowiedniejszym obciążeniem będzie oliwka, która w czasie wędkowania będzie leżała na dnie lub przesuwała się po nim. Najbardziej odpowiednim ciężarkiem jest oliwka, która leży na dnie lub porusza się po dnie podczas łowienia.

 

 

 

Wydłużony kształt jajka:

 

Spławiki tego typu należy zaliczyć do najbardziej wszechstronnych, doskonale spisują się zarówno w wolno płynących wodach, jak i stojących; spławiki o takiej konstrukcji doskonale ,,trzymają” się wody, są nieczułe na podmuchy wiatru, dostatecznie wrażliwe, by wskazywać najdelikatniejsze nawet brania. Można je z powodzeniem stosować zarówno w zestawie skróconym, jak i w tzw. batach.
Bojka o tej konstrukcji całkowicie "przykleja się" do wody, jest mniej podatna na wpływ wiatru i jest wystarczająco czuła, aby pokazać najdelikatniejsze brania.

 

 

 

Gruszka, cebula:

 

 

Kształt ten sprawia, że nadaje się ona do łowienia zarówno w wodach płynących, jak i stojących. Nisko położony środek ciężkości sprawia, że jest niezwykle stabilna i nie reaguje na powiewy wiatru, dobrze sygnalizują brania także w dni bezwietrzne. Idealna do łowienia metodą krótkiego zestawu. Na większe głębokości, na wody stojące idealnie pasuje spławik grubszy u dołu i zmniejszający się ku górze, który idealnie sygnalizuje brania wynoszone, tzw. wystawki, charakterystyczne dla leszczy. Nisko położony punkt ciężkości gwarantuje doskonałą stabilność całego spławika. Łowiąc tego typu spławikami powinno się mieć przypon położony na dnie, ze śruciną sygnalizacyjną 2-5cm nad dnem. Idealny na warunki bezwietrzne, jak również lekki i średni wiatr. Nadają się znakomicie do wędkowania metodą skróconego zestawu.

 

 

 

Typowo wyspecjalizowanymi spławikami są tzw. lizaki, czyli spławiki płaskie:

 

Przeznaczone są wyłącznie do łowienia na rzece, najlepiej o równym uciągu, bez zawirowań. Łowiąc spławikami tego typu należy cały czas go kontrolować poprzez napiętą żyłkę między szczytówką, a wędką. Praktycznie nie da się nimi łowić na swobodny spływ, czyli tzw. klasyczną przepływankę. W grę wchodzi przepływanka z przytrzymaniem, lub łowienie na stopa (trzymanie zestawu nieruchomo w jednym miejscu).

 

 

 

Skrzydło:

Wśród płaskich spławików szczególną grupę stanowią spławiki odchodzące w kierunku środka rzeki, w których zastosowano rozwiązania techniczne rodem z lotnictwa. Pozwalają one prowadzić spławik na odległości większej niż długość wędki. Daje to ogromne możliwości łowienia metodą przepływanki z przytrzymaniem na dużo większej odległości od brzegu niż w przypadku wszelkich innych spławików.

 

 

 

Bombka:

 

Oczywiście na uciągach łowi się również klasyczną bombką, zwłaszcza tam, gdzie nurt jest nierówny i występują wiry. Spławik tego typu jest najlepszym rozwiązaniem, kiedy łowi się klasyczną przepływanką, lub przepływanką z lekkim i krótkim przytrzymaniem. Okrągły kształt korpusu gwarantuje stabilność spławika, a co za tym idzie również całego zestawu, oraz naturalną prezentację przynęty, szczególnie w nierównym nurcie.

 

 

 

Łezka:

 

W warunkach równego uciągu stosuję się spławik o kształcie łezki. Rozwiązanie to stosuje się w rzekach i kanałach o średnim i słabym uciągu, powiedzmy do 8g. Najskuteczniejsza technika prowadzenia zestawu z takim spławikiem to przepływanka z przytrzymaniem, w której po wpuszczeniu spławik stosunkowo długo płynie bez jakiejkolwiek kontroli. Nieco bardziej wydłużona to typowy kształt spławika na kanały i jeziora, kiedy głębokość łowiska nie przekracza 3m. Na wodach stojących spławik tego typu jest bardzo stabilny przy pogodzie bezwietrznej, jak również w lekkim wietrze, a jednocześnie nie stawia zbyt dużego oporu rybie, która wciąga go podczas brania. Jest to prawdopodobnie najchętniej wybierany spławik na jeziora i kanały.

 

 

 

Cygaro:

Alternatywą dla łezki może być również wydłużone cygaro. Rozwiązanie bardzo popularne na jeziorach i kanałach o niewielkiej głębokości. Gwarantuje stabilność zestawu w warunkach bezwietrznych oraz przy lekkiej fali, a jednocześnie nie stawia zbyt dużego oporu rybie podczas brania. Oczywiście w zależności od producenta wymiary i proporcje spławików tego typu nieco się różnią.

 

 

 

Spławiki rzeczne 

 

 

Przeciwwietrzne:

W końcu spławik do łowienia w wietrze, na wodzie stojącej, przy dużej fali. Charakteryzują się bardzo długą antenką, na której bardzo często znajduje się dodatkowa kulka o niewielkiej wyporności, która dodatkowo stabilizuje spławik. Korpus spławika na wiatr ma zazwyczaj kształt klasycznego jeziorowego cygara, lub łezki osadzonej stosunkowo nisko na bardzo długiej antence.
Driftbeater ma dość duży, wyporny korpus, który ma dużą nośność rzutu. Długa cienka antena, która pomaga zatrzymać dryfowanie spławika, a pogrubiona końcówka na antenie na tyle, aby spławik był widoczny w wzburzonej wodzie. Korpus spławika jest zamocowany tylko na dolnym końcu i utrzymywany na miejscu za pomocą stoperów. Wyważanie jest bardzo proste. Dodajemy tylko tyle, aż będzie widoczna końcówka anteny, ale tak dużo anteny, jak to możliwe. W tym układzie spławik nie przesuwa się w pobliże haczyka. Takie przesunięcie uniemożliwia mu stoper znajdujący się przed śrucinami znajdującymi się pomiędzy śruciną gruntującą a spławikiem. W czasie rzutu spławik driftbeater nie wyprzedza reszty zestawu podczas rzutu. Odległość pomiędzy głównym obciążeniem, a stoperem ustalającym odległość do spławika powinna być dwukrotnie większa niż odległość od haczyka do głównego obciążenia zestawu. Zamiast tego obciążenie poprzedza spławik i resztę zestawu. Śrucina gruntująca i haczyk z przynętą przesuwają się w kierunku spławika.

 

 

 

Spławik typu Avon:

bez antenki, z zaokrągloną górą do łowienia na rzece. Bardzo popularne w Angli spławiki do lekkiej przepływanki na płytkich rzekach i kanałach. Spławik taki wyważa się na styk z powierzchnią wody, a obciążenie składa się z kilkunastu śrucin równomiernie rozłożonych pomiędzy haczkiem, a spławikiem. Dopełnieniem całości jest ciągłe nęcenie niewielką ilością robaków, lub ziaren.

 

 

Statecznik - kil

 

Ważnym elementem spławika jest statecznik (kil). Statecznik odpowiada za stabilizację spławika na wodzie. Do łowienia na niewielkiej fali używamy krótszych stateczników, gdy mam do czynienia z wysoką falą używam dłuższych tak, aby dobrze stabilizowały spławik. Stateczniki wykonywane są z wytrzymałych materiałów, takich jak drut stalowy, włókno szklane lub węglowe, oraz bambus. Zadaniem statecznika jest ustawienie spławika w pionie. W zależności od rodzaju spławika i jego wielkości mają długość od pół do kilkunastu, a czasem nawet dwudziestu kilku centymetrów. Długość statecznika (kila) w spławiku odpowiada za jego stabilność, im dłuższa tym większa stabilność spławika (utrzymuje pozycję pionową, spławik nie buja się). Stateczniki mogą być wykonane z następujących materiałów:

 

Statecznik węglowy – jest grubszy od metalowego, ma też większą wyporność, chociaż jest bardziej podatny na złamanie. Na wodzie ustawia się wolniej jest takie charakterystyczne bujnięcie przy ustawianiu się. Dobrze sprawdza się w łowieniu np. leszczy.

 

Statecznik metalowy – natychmiast ustawia się na wodzie, po rzucie widać jak kil spławika tonie. Jest cieńszy od węglowego, a przez to stawia wodzie mniejszy opór. Idealnie sprawdza się do łowienia batem. Podobnie jak kil węglowy ma wadę może się złamać lub wygiąć.

.

 

 

Dobór spławika w zależności od łowiska

 

Spławiki odległościowe

 

Metoda odległościowa to jedna z coraz bardziej popularnych metod spławikowych. Najczęściej jest wykorzystywana do łowienia na znacznych odległościach sięgających kilkudziesięciu metrów. Metodą odległościową łowi się najczęściej na wodach stojących, jednak można jej używać także przy wodzie spokojnie płynącej, np. na kanałach. Zwykle do nieco mniejszych odległości stosuje się spławiki proste, o wyglądzie zbliżonym do ołówka. Charakteryzują się one większą czułością, gorzej sprawdzają się jednak na dłuższych dystansach. Przy dużej odległości częściej używa się spławików z korpusem w kształcie gruszki i dłuższą antenką. Najważniejszym parametrem spławika odległościowego (jak i również do łowienia na bata) jest jego wyporność. Przy łowieniu odległościowym duże znaczenie ma zasięg rzutów, jaki chcemy osiągnąć. Im większa będzie odległość, na jakiej mamy zamiar łowić, tym cięższego spławika będziemy potrzebować. Spławiki do „odległościówki” mają podaną masę. Często można spotkać oznaczenie składające się z dwóch cyfr i znaku „+”, np. 4+2. Taka informacja dotyczy spławików ze wstępnym wyważeniem. Pierwsza z cyfr określa dociążenie samego spławika, a druga podaje masę ciężarków, które powinny być umieszczone na żyłce, by spławik osiągnął optymalne zanurzenie. Wyporność spławika jest najważniejszym czynnikiem decydującym o zasięgu naszego zestawu w danych warunkach. Wiatr, który wędkarzowi nie sprzyja, mianowicie wiatr boczny i ten wiejący „w twarz” – to oczywiste ważny czynnik dotyczący doboru spławika (wtedy wybieramy spławik o większej gramaturze) żebyśmy mogli zarzucić zestaw na określoną odległość. Zarzucając zestaw podczas gdy wieje silny wiatr musimy pokonać opór, który w czasie wyrzutu stawia nam wiejący wiatr. Przy braku lub bardzo słabym wietrze lub wiejącym w plecy (w kierunku wody) możemy użyć spławika o mniejszej gramaturze, wiatr będzie pomagał nam zarzucać zestaw. Wiatr ogranicza nas w stosowanie spławików o niskiej gramaturze. Na podstawie zestawienia ze strony https://gorek-gliny.pl/gorek-poleca-9-dobor-splawika-odleglosciowego możemy dobrać gramaturę spławika do siły wiatru wiejącego na łowisku. Powyższe zestawienie możemy wykorzystać przy doborze spławików mocowanych na stałe. W przypadku zestawu ze spławikiem mocowanym na stałe bardzo ważnym czynnikiem będzie głębokość na jakiej łowimy. Dobór gramatury spławika powinniśmy jeszcze skorygować w zależności od łowiska, na którym łowimy. Taka sama prędkość wiatru nad rzeką nie będzie stanowić problemu, natomiast nad jeziorem będziemy mieli problemy z zarzucaniem takim samym zestawem jak nad rzeką. Natomiast to jaki typ spławika wybierzemy, rodzaj antenki, kila itd. to już kwestia bardzo indywidualna.

 

 

Spławik typu Driftbeater

Ma dość duży, wyporny korpus, który ma dużą nośność rzutu. Długa cienka antena, która pomaga zatrzymać dryfowanie spławika, a pogrubiona końcówka na antenie na tyle, aby spławik był widoczny w wzburzonej wodzie. Korpus spławika jest zamocowany tylko na dolnym końcu i utrzymywany na miejscu za pomocą stoperów. Wyważanie jest bardzo proste. Dodajemy tylko tyle, aż będzie widoczna końcówka anteny, ale tak dużo anteny, jak to możliwe. W tym układzie spławik nie przesuwa się w pobliże haczyka. Takie przesunięcie uniemożliwia mu stoper znajdujący się przed śrucinami znajdującymi się pomiędzy śruciną gruntującą a spławikiem. W czasie rzutu spławik driftbeater nie wyprzedza reszty zestawu podczas rzutu. Odległość pomiędzy głównym obciążeniem, a stoperem ustalającym odległość do spławika powinna być dwukrotnie większa niż odległość od haczyka do głównego obciążenia zestawu. Zamiast tego obciążenie poprzedza spławik i resztę zestawu. Śrucina gruntująca i haczyk z przynętą przesuwają się w kierunku spławika.

 

 

Spławiki na płytkie łowiska

Spławiki na płytkie łowiska w wodach stojących. Są dobre do łowienia na dużych odległościach, bo mają grube,dobrze widoczne antenki.

 

 

 

Spławiki do łowienia w nurcie

Takich spławików używa się przy łowieniu polegającym na wypuszczaniu zestawu, kiedy powierzchnia wody ma dużo zawirowań wciągających zestaw pod wodę. Zestawy z tymi spławikami spuszcza się z nurtem nie dalej jak na 15-20 metrów.

 

 

 

Spławiki do przepływanki

Spławik do przepływanki i przepływanki z przytrzymaniem w rzekach o dość silnym prądzie. Powinny mieć oczko wysoko umieszczone w korpusie, żeby podczas przytrzymania prąd nie wyrywał ich z wody. Niektóre spławiki mają w korpusie rurkę, która zastępuje oczko do przewlekania żyłki. Takie spławiki są trwałe, ponieważ podczas zacięcia nie wyrywa się oczko z korpusu.

 

 

 

Spławik do przepływanki o małym uciągu

Spławik przeznaczony do przepływanki w rzekach o małym uciągu. Łowi się nim techniką wypuszczania zestawu. Są dobre na odległość nie większą niż 15 m i tylko na spokojnym, równym uciągu.

 

 

 

Spławik do bolonki

Spławik do metody bolońskiej. W metodzie bolońskiej spławiki powinny mieć mocniejsze antenki, do których jest możliwość zamocowania świetlika. Bardzo dobrze w tej metodzie sprawdzają się spławiki w kształcie gruszki. Łowiąc na rzekach przyjmuje się, że wyporność spławików powinna się wahać od 4 do 15 gram. Przyjęte jest, że spławiki, które są używane w metodzie bolońskiej określa się jako średnio wyporne. Charakterystyczne dla tych spławików jest: gruba antenka (dobrze widoczna z dużych odległości), mocny kil (nie wyłamuje się przy silnych zacięciach) i duża wyporność (od 4 do 18 g). Przed zakupem spławików do tej metody warto zaopatrzyć się w dodatkowy zestaw rurek, dzięki którym będziemy w stanie zawsze prawidłowo ustawić spławik na naszej żyłce.

 

 

 

Spławik dysk

Spławik wyłącznie do zestawu skróconego. Przeznaczony do łowienia w rzekach o silnym uciągu. Spławiki zwane dyskami są przeznaczone do łowienia na rzekach o szybkim nurcie. Ich budowa powoduje, że są w stanie utrzymywać się nieruchomo w strefie łowienia. Co ciekawe, pamiętać należy, aby nie używać dysków w miejscach, gdzie mamy do czynienia z zawirowaniami nurtu. Według wielu wędkarzy spławiki określane mianem dysków są to najlepsze rzeczne spławiki. Przy intensywnym żerowaniu ryb warto pamiętać, o dwupunktowym obciążeni spławika. Spławiki te są uważane za jedne z najbardziej trwałych, z racji możliwości oparcia się nawet największemu rzecznemu nurtowi.

 

 

Spławiki z korpusami typu waggler i slider

 

W spławikach tego typu mamy nisko położony środek wyporności, ponieważ w dolnej części znajduje się korpus o dużej objętości w stosunku do objętości anteny. Im cieńsza antena tym ten środek jest niżej położony, jako że przytopienie cienkiej anteny niewiele ten środek podnosi. Mimo, że waga korpusu obniża środek ciężkości, to jednak odległość pomiędzy środkiem wyporności i ciężkości takiego spławika jest dużo mniejsza niż dla typu ołówek o tej samej wyporności użytkowej. Z tego powodu spławiki te ze swej natury mają mniejszy zapas stabilności niż „ołówek”, większy jednak przeważnie zakres pionowego wynurzenia anteny. Stosowane korpusy mają najczęściej kształt symetrycznego cygara lub podobny do kropli wody i swoją szerszą stroną są skierowaną zwykle w dół, rzadziej do góry. Z uwagi na aerodynamikę lepsze będą te z szerszą stroną w dół. Z punktu widzenia natomiast stabilności będą gorsze, ponieważ mają niżej położony środek wyporności. Lepsze też będą korpusy długie niż krótkie i pękate. Obciążenie własne spławików powoduje podniesienie środka ciężkości spławika wyważonego. Im to obciążenie jest bardziej schowane w korpusie, a także im jest procentowo większe w stosunku do całkowitej wyporności spławika tym z rozpatrywanego punktu widzenia jest to mniej korzystne. Niekorzystne też będzie zastosowanie antenki o dużej gęstości, bo podnosi to także środek ciężkości. Ograniczenia pojawiają się przy spławikach o małych wypornościach, z pękaty korpusem, z dużym obciążeniem własnym i z cienkimi antenami, szczególnie wtedy jeśli anteny wykonane będą z materiałów ciężkich.

 

Pokazane spławiki mają następujące cechy użytkowe:

                                                 

              

Lewy waggler
Kładzie się na wodę dopiero przy wynurzeniu całej 22 cm anteny wraz z małą częścią korpusu, wstaje przy obciążeniu powodującym wynurzenie 16,5 cm anteny (bez odtłuszczenia).

Prawy slider
Kładzie się przy wynurzeniu anteny większym niż 5,8 cm, wstaje przy obciążeniu dającym 1,7 cm wynurzenia anteny. Jak z powyższego wynika lewy spławik ma duży zapas stabilności i możliwości wyraźnego pokazywania brań podnoszonych. Prawy ma mały zakres stabilności i dopuszczalnych zmian wynurzenia. Przy wyważeniu go więcej niż na 1,7 cm wystającej anteny może także po zarzuceniu leżeć na wodzie i nie podnieś się. Nie można więc nim łowić przy większej widoczności anteny.

 

 

 

Wagglery

Wagglery, to spławiki stosowane w metodzie odległościowej, które również możemy podzielić na stałe i przelotowe. Wagglery mogą być mocowane na stałe, lub przy pomocy specjalnych adapterów. Stosując te spławiki warto pamiętać, że nasza żyłka jest zatopiona praktycznie w całości, dzięki czemu zestaw jest bardziej stabilny i odporny na przesunięcia. Wagglery są cenione przede wszystkim z powodu ich niesamowitej czułości, która pozwala na zauważenie najbardziej delikatnego brania. Wybór konkretnego rodzaju spławika, zależy od odległości na której łowimy. Przyjmuje się, że jeżeli odległość nie przekracza długości wędki stosuje się wagglery mocowane na stałe, jeżeli odległość jest dłuższa, stosować należy te przelotowe. Jeżeli chodzi o wybór poszczególnego wagglera, na mniejszych odległościach stosuje się modele proste, kształtem podobne do ołówka. Są one bardzo czule. Na dalszych dystansach używane są wagglery w kształcie gruszki, które maja długą antenkę. Ważne, aby podczas silniejszego wiatru używać spławików możliwie jak najdłuższych.

 

 

 

Bat

Łowiąc na popularnego bata, z reguły łowimy na wodach stojących lub wolno płynących. W tej technice doskonale sprawdzają się spławiki o wydłużonym korpusie ( oliwka lub łezka). W przypadku wód o szybszym nurcie bardziej odpowiednie będą spławiki w kształcie baryłki, lub gruszki. W spławikach dedykowanych to metody na bata, stosuje się różne rodzaje antenek. Na ten przykład antenki metalowe są używane podczas słabych brań, często na zawodach wędkarskich. Jej popularność bierze się z tego, że jest niezwykle czuła. W innych spławikach do metody bolońskiej stosuje się antenki z włókna węglowego. Maja one tę przewagę nad antenkami metalowymi, że są w wodzie bardziej widoczne. Spławiki z taką antenką stosuje się przy intensywnym żerowaniu ryb. W wędkarstwie na bata używane są również antenki plastikowe, które są najbardziej uniwersalne. Spławiki w kształcie oliwki lub łezki są w tej metodzie najbardziej popularne i najczęściej stosowane, szczególnie, kiedy łowimy na zbiornikach zaporowych, lub kanałach. Łowiąc blisko brzegu często stosowane są spławiki o wąskim i podłużnym korpusie. Warto w tym przypadku również wspomnieć, że spławiki do tej techniki posiadają różne rodzaje kili. Kil to nic innego, jak dolna część spławika, która odpowiada za jego stabilizację w wodzie. Generalnie w tej technice stosujemy spławiki, które posiadają kile węglowe i metalowe.

 

 

 

Spławiki żywcowe
Jak sam nazwa wskazuje, są to spławiki przeznaczone do łowienia na żywą przynętę. Wśród spławików żywcowych również mamy do czynienia z konkretnym ich podziałem.

 

 

 

Spławiki żywcowe z przetyczką

Te żywcowe spławiki, to najczęściej wykonana ze styropianu bombka. Spławik tego typu jest bardzo tani, ale również, szczególnie, kiedy łowimy w zaczepach ulega uszkodzeniom. Spławiki te stosujemy w sytuacji, kiedy odległość łowienia nie przekracza długości wędki.

 

 

 

Spławiki centralnie przewlekane

W tym przypadku mamy do czynienia ze specjalną budową spławika dostosowanego to tego rodzaju montażu. Przez środek spławika przechodzi specjalna rurka, która jest jednocześnie jego antenką. Właśnie przez tę rurkę przewlekamy żyłkę. Jednym z niewątpliwych atutów jest to, że z powodzeniem możemy go stosować na silnie zarośniętych zbiornikach.

 

 

 

Spławiki klasycznie przelotowe

Jest to rodzaj spławików, w których za pomocą specjalnego stopera możemy regulować grunt. Jest on bardzo popularny, z racji tego, że można do niego zamontować świetlik, co ma duże znaczenie, szczególnie podczas nocnego polowania na drapieżniki. Spławiki te są bardzo odporne na uszkodzenia i mogą nam służyć wiele sezonów, oprócz tego pozwala on na oddawanie dalekich rzutów.

 

 

Spławiki elektryczne

Ostatnio na rynku pojawiły się spławiki wędkarskie elektryczne z balsy.Spławik zasilany w stu procentach baterią litowo-manganową CR425. Czas efektownego świecenia jednego akumulatora wynosi aż 250 godzin! Większości wędkarzy taki akumulator wystarczy na cały sezon łowienia. Po wyczerpaniu się baterii można ją w łatwy sposób wymienić na nową i dalej cieszyć się radością spędzania aktywnego czasu nad wodą. Spławik sprzedawany jest wraz z tubą ochronną PCV oraz baterią.

Spławiki są oferowane w różnych gramaturach oraz możliwością doboru do wybranej metody połowu.

Możemy wybrać w jaki sposób i jakim kolorem ma być oświetlona antenka.

Możemy dokupić również osobno antenki o wybranym kształcie, kolorze.