Klasyczna i Method Feeder

 

 

Łowienie na metode stało się w naszym kraju bardzo popularne. Ten sposób wędkowania został wymyślony, dopracowany, przetestowany i skutecznie używany w Anglii. Method Feeder przyjął się do tego stopnia, że stał się najskuteczniejszym sposobem łowienia karpi na wielu wodach. Wiąże się to oczywiście z dużą skutecznością tego sposobu. Określenie łowienie na metode używanie jest zamiennie dla opisania dwóch technik. Obydwie techniki służą do łowienia ryb, przeważnie z rodziny karpiowatych przy pomocy przynęty umieszczonej na dnie zbiornika wodnego lub rzeki. W obu tych metodach stosujemy także podobne przynęty, poczynając od niewielkich pinek, poprzez czerwone robaki i przynęty roślinne, aż do specjalistycznych pelletów i kulek proteinowych. Główna różnica pomiędzy tymi metodami połowu polega na sposobie prezentacji rybom przynęty i zanęty. Do ustawienia wędek na brzegu mogą wędkarzowi posłużyć tradycyjne podpórki lub specjalistyczne stanowisko, zwane tripodem.

Gdy naszym celem są karpie lub sumy wybrać kołowrotek z mechanizmem wolnego biegu szpuli. Mechanizm ten uchroni nas przed wciągnięciem wędki do wody przez okazową rybę.

Przyda się równiez uchwyt na wędkę z blokadą,

która uchroni nas przed utratą wędki Kołowrotki tego typu sprawdzają się zwłaszcza podczas łowienia z elektronicznym czujnikiem brań.

Łowiąc tradycyjnym zestawem używamy koszyczka zanętowego wraz z rurką antysplątaniową - A, podajnik do Method feeder - B.

Metoda gruntowa z koszyczkiem to skuteczna technika połowu, która wykorzystuje specjalny koszyczek umieszczony na haku. Ten koszyczek pełni podwójną funkcję – nie tylko utrzymuje przynętę, ale także dostarcza dodatkowego ciężaru, co pomaga w precyzyjnym zanurzeniu zestawu na dno wód.

Automatyczne koszyki zanętowe ze sprężyną

Zasada działania automatycznych koszyków zanętowych ze sprężyną

 

 

Wypełniony koszyczek zanętowy umożliwia wykonywanie dalekich rzutów. Dodanie białych robaków do zanęty sprawia, że poszczególne jej składniki szybciej się uwalniają.
Najczęstszą zdobyczą wędkarzy łowiących z koszyczkiem zanętowym są leszcze i płocie. W każdej chwili należy się jednak spodziewać brań także innych gatunków ryb spokojnego żeru, w tym również karpi. Nawet „żółtodziób” łowiący z koszyczkiem zanętowym i na odpowiednie wędzisko, bardzo szybko zaczyna odnosić sukcesy i to niezależnie od tego, że na początku popełnia sporo błędów. Poza tym, na korzyść koszyczka zanętowego przemawia fakt, że bez większego wysiłku można z nim łowić na wiele różnych sposobów. Wędkarz łowiący z koszyczkiem zanętowym nie ma tego typu problemów, gdyż jego przynęta zawsze leży na dnie, a więc tam, gdzie ryby przeważnie szukają pokarmu. Delikatna drgająca szczytówka sygnalizuje natomiast każde, nawet najdelikatniejsze branie ryby. Zanęta podawana w koszyczku zanętowym ląduje zawsze we właściwym miejscu, czyli w pobliżu haczyka, nie dalej jednak niż na długość przyponu. Niewątpliwą zaletą zestawu gruntowego z koszyczkiem jest możliwość zastosowania trochę cięższego zestawu do łowienia. Rybom wcale to nie przeszkadza, a żyłka główna 0.20 mm to przecież już jest coś. Jest ona na tyle wytrzymała, że możemy pozwolić sobie na silniejsze szarpnięcia podczas uwalniania się z zaczepu, grubsza żyłka nie przeciera się też tak łatwo o przelotki wędziska. Przewaga zestawu z koszyczkiem zanętowym nad zestawem spławikowym uwidacznia się także latem. Wielu wędkarzy woli na przykład łowić w jeziorach lub stawach tylko dlatego, aby ciągle nie „walczyć” z silnym prądem wody. W pełni lata jednak, w wodzie stojącej czasami w ogóle nie ma brań i łowienie tam jest tylko niepotrzebną stratą czasu. W rzekach natomiast ryby są zawsze aktywne i świetnie biorą na wędkę. Wybierając odpowiednio obciążony koszyk zanętowy całkowicie eliminujemy potrzebę ciągłego zarzucania i ściągania zestawu, ciągłego „walczenia” z prądem.
Raz zarzucony zestaw z koszyczkiem zanętowym leży w jednym miejscu na dnie, a wędkarz może spokojnie czekać na branie. Brania są doskonale widoczne, gdyż koszyczek zamontowany jest na troku bocznym, dzięki czemu każde skubnięcie jest przenoszone bezpośrednio na czułą szczytówkę wędziska.

Na początek do łowienia z koszyczkiem zanętowym wystarczy wędzisko o ciężarze rzutowym do 75 g. Kij ten powinien mieć przynajmniej dwie wymienne szczytówki. Średniego kalibru wędzisko typu „feeder” z dwoma lub trzema wymiennymi szczytówkami sygnalizującymi brania pozwala dostosować się prawie do wszystkich warunków panujących nad wodą. Konkretnie: na najcieńszą szczytówkę i najmniejsze koszyczki zanętowe łowimy w wodzie stojącej oraz w rzekach o bardzo słabym prądzie.
Grubszych i nieco sztywniejszych szczytówek oraz większych koszyczków zanętowych używamy do wędkowania na większe odległości oraz w rzekach o silnym prądzie. W skład wyposażenia podstawowego wchodzą jeszcze średniej wielkości kołowrotek o stałej szpuli, żyłka 0.20 mm, kilka różnej wielkości telewizorków, karabińczyki oraz dwie podpórki na wędkę. Łapanie na koszyk to sztuka, która wymaga cierpliwości i precyzji. Kluczowym elementem tej techniki jest umiejętne manipulowanie koszyczkiem, aby przyciągnąć uwagę ryb. Skuteczność łowienia na koszyk zależy również od odpowiedniego zestawu gruntowego. Zestaw gruntowy z koszyczkiem powinien być dobrany do warunków w danym miejscu połowu oraz do specyfiki ryb, jakie zamierzasz złapać. Pamiętajmy o używaniu odpowiedniej przynęty, aby zwiększyć swoje szanse na sukces. Łowiąc zestawem tradycyjnym stosujemy także inny rodzaj zanęty. W tej metodzie sprawdzają się sypkie zanęty smużące. Rozłożenie ciężaru na koszyku, koszyk ma tak dodane obciążenie by sam koszyk i przynęta leżały na dnie w określonym położeniu. Przynęta musi leżeć lub unosić się nad koszykiem zanętowym. Mocuje ją w koszyczku przez wbicie haczyka lub zatopienie przyponu w zanęcie.

Sprężyna do łowienia na rzekę

Sprężyna z dociążeniem do łowienia na rzekę

 

Łowiąc zestawem tradycyjnym musimy liczyć się z koniecznością zacięcia biorącej ryby. Bardzo często też wędkarze łowiący tradycyjną metodą gruntową stosują także elektroniczne sygnalizatory brań, które sygnalizują pociągnięcie żyłki przez rybę, emitując sygnał dźwiękowy i świetlny. Elektroniczny czujnik ułatwia znacznie wędkowanie, gdyż nie zmusza wędkarza do ciągłej obserwacji szczytówki czy też bombki. Łowienie na zestaw z koszyczkiem jest niezwykle proste i nawet początkujący wędkarz szybko zaczyna odnosić sukcesy. Jeżeli jednak ktoś wędkuje z koszyczkiem trochę dłużej, przeważnie zaczyna zastanawiać się, co zrobić, aby mieć jeszcze lepsze efekty i łowić ryby nawet w niezbyt sprzyjających warunkach. W wędkarstwie, podobnie jak w życiu, o sukcesach bardzo często decydują zwykłe detale. Ryby są bardzo ostrożne i z reguły starają się trzymać jak najdalej brzegu. Jeżeli mimo tego chcemy w dalszym ciągu je łowić, nie pozostaje nam nic innego, jak rzucać na odpowiednią odległość. Albo zdecydujemy się na cięższy koszyczek zanętowy, albo nawiniemy na kołowrotek cieńszą żyłkę. Jeżeli chcemy w pełni wykorzystać wszystkie atuty techniki łowienia z koszyczkiem zanętowym w wodzie stojącej, musimy starać się rzucać możliwie dokładnie zawsze w to samo miejsce. Tylko wtedy zanęta i ryby skoncentrują się na stosunkowo małej powierzchni. Rzucanie za każdym razem na tę samą odległość i w tym samym kierunku nie jest aż takie trudne. Robimy to mniej więcej tak – podczas zwijania wędki bierzemy namiar na jakiś charakterystyczny punkt odniesienia na przeciwległym brzegu. Ustawiamy wędzisko przed następnym rzutem na wybranym celu po drugiej stronie zbiornika i rzucamy idealnie na wprost. Kierunek będzie się wtedy zawsze zgadzał. Taką samą odległość zachowamy tylko wtedy, jeżeli po pierwszym rzucie zakleszczymy żyłkę w klipsie na szpuli kołowrotka lub zaciśniemy na nawiniętej na szpulę żyłce gumkę. Po wykonaniu rzutu naprężamy żyłkę, abyśmy mogli na lekko wygiętej szczytówce bez trudu zauważać brania. Wyostrzanie żytki wcale nie jest taką łatwą czynnością, szczególnie gdy łowimy na bardzo dużą odległość.

 

Zatapianie żyłki.
Po wykonaniu długiego rzutu żyłka wybrzusza się w powietrzu, a następnie swobodnie układa na wodzie. Normalna żyłka tonie w wodzie bardzo powoli i jeżeli na dodatek jest jeszcze luźna, musimy ją trochę nawinąć na kołowrotek, dopóki szczytówka wędki nie znajdzie się w ustalonej już raz pozycji.
Zatapianie żyłki jest znacznie szybsze, jeżeli żyłka sama z siebie jest tonąca. Każda żyłka tonie w wodzie jeżeli jest dobrze odtłuszczona. Wystarczy ją więc przeciągnąć przez kawałek gąbki nasączony płynem do zmywania naczyń. Możemy też od razu kupić tonącą żyłkę (na przykład Milo lub Platil). Żyłka szybciej znajdzie się pod wodą jeżeli, podobnie jak podczas łowienia ze spławikiem przelotowym, zaraz po rzucie zanurzymy szczytówkę wędziska w wodzie i kilka razy pokręcimy korbką zatapiając żyłkę. Powinniśmy jednak robić to z wyczuciem, gdyż w przeciwnym razie zanęta zacznie nadmiernie wydostawać się z koszyczka. Korbką kręcimy bardzo powoli i staramy się utrzymywać lekki kontakt z opadającym w wodzie telewizorkiem. Po opadnięciu koszyczka na dno przeważnie wystarczy tylko boczne odłożenie kija na podpórki, aby żyłka odpowiednio się naprężyła.

 

Zwisająca żyłka

Zupełnie inaczej wygląda wędkowanie w chłodny zimowy dzień w kanale. O tej porze roku ryby są bardzo grymaśne i biorą niezwykle delikatnie. Brania są słabo widoczne nawet na najbardziej delikatnej szczytówce. Aby temu zaradzić, to znaczy lepiej spostrzegać delikatne skubnięcia, proponujmy Wam następującą sztuczkę. Po zarzuceniu wędki nie naprężamy żyłki do końca, lecz pozwalamy jej tak zwisać, aby w powietrzu tworzyło się lekkie wybrzuszenie. Tego wybrzuszenia nie spuszczamy już więcej z oczu. Brania sygnalizowane są poprzez lekkie naprężenie lub poruszanie się zwisającej żyłki. Luźna żyłka jest najbardziej czułym ze wszystkich znanych nam sygnalizatorów brań. Na każde, nawet nieznaczne poruszenie się żyłki reagujemy natychmiastowym, dość energicznym zacięciem.

 

Koszyczkiem zanętowym nie można bowiem rzucać na zasadzie energicznego „machnięcia” i niech się dzieje co chce, gdyż albo zacznie się on opróżniać już w powietrzu. albo za każdym razem wpadnie do wody w zupełnie innym miejscu. Lepiej od razu zacząć uczyć się spokojnych i precyzyjnych rzutów. Najłatwiej udaje się to w następujący sposób.

Unosimy wędzisko do pozycji „godzina 10-11” (rys. 1). Koszyczek powinien swobodnie zwisać, nie może jednak się bujać. Rzut zaczynamy bardzo płynnym i nie za szybkim ruchem. Przyspieszyć, ale też nie za bardzo, możemy dopiero w trakcie wykonywania rzutu. Żyłkę puszczamy z opuszki palca wskazującego dopiero w momencie, gdy szczytówka kija znajdzie się w pozycji „godzina 13.30″ (rys. 2).
W trakcie lotu telewizorka szczytówka kija wędruje na pozycję „godzina 15″, dzięki czemu tarcie schodzącej żyłki o przelotki jest zredukowane do minimum (rys. 3).
Następnie, gdy koszyczek szybuje już w powietrzu, opuszczamy wędzisko trochę do dołu, by zmniejszyć do minimum tarcie schodzącej żyłki o przelotki.

 

 

 

Method Feeder

 

W Method Feeder, popularnie zwanej metodą, podajnik służy do prezentacji zarówno przynęty, jak i zanęty. Zestaw do method feedera powinien umożliwiać jak najbardziej precyzyjne rzuty. Jest to niezbędne, jeżeli chcemy łowić efektywnie. W metodzie tej bowiem skupiamy się nie na odległości, ale na precyzji. Doskonale nadaje się więc ona do łowienia w miejscach, w których poprzednio zanęciliśmy, celem uzyskania odpowiedniego efektu i ściągnięcia ryb. Method feeder, podobnie jak feeder jest metodą, która głównie służy do łowienia na jeziorach i zbiornikach zaporowych. Niemniej jednak, method feeder sprawdzi się również na rzece, jeżeli wielkość i charakter rzeki pozwalają komfortowo na niej łowić metodą gruntową. Wcześniejsze nęcenie, pozwala ściągnąć w dane łowisko rybę i tym samym efektywnym i precyzyjnym rzutem zwiększyć swoje szansę na jej złowienie. Ważne jest, aby wędzisko oraz cały zestaw były odpowiednio dobrane. Wędka nie może być za ciężka, ale nie może być też zbyt lekka. Ciężar wyrzutu musi bowiem objąć nie tylko standardowe obciążenie, ale przede wszystkim, zanętę zamocowaną do koszyczka zanętowego.

 

Bez tego, precyzyjny rzut będzie praktycznie rzecz biorąc – niemożliwy. Wykorzystanie specjalnych koszyków (podajników) zanętowych pozwala na precyzyjne dostarczanie zanęty w wybrane miejsce łowiska, przyciągając ryby bezpośrednio do haczyka, a jej prostota i skuteczność przyciągają zarówno początkujących, jak i doświadczonych wędkarzy. Znajomość kluczowych zasad i technik związanych z Method Feederem może znacząco zwiększyć szanse na udane połowy. Podajniki (koszyczki zanętowe) stanowią integralną część zestawu i umożliwiają precyzyjne dostarczenie zanęty. Technika łowienia wymaga właściwego przygotowania zestawu i opanowania technik rzutu, by zanęta w podajniku mogła być precyzyjnie umieszczona w miejscu łowienia. Zanęta musi być dobrze skompresowana w koszyku – zapewni to jej stopniowe uwalnianie i przyciąganie ryb do haczyka.

Łowiąc na metodę powinniśmy używać odpowiedniej zanęty, która dobrze będzie pracować w wodzie oraz nie wypadnie z koszyczka podczas rzutu. Wyróżniamy dwie zanęty jeżeli chodzi o method feeder.

Method Feeder MIx -czyli specjalnie przygotowana zanęta sypka z dodatkiem pokruszonych kulek i drobnych pelletów, która świetnie się sprawdza głównie w sytuacjach gdy zależy nam na szybszym zwabieniu ryby.
Drobny pellet-drobnej granulacji pellet czyli ten o średnicy od 1 mm do 3 mm jest idealny do łowienia na metodę. Pellet oczywiście należy odpowiednio przygotować czyli namoczyć w wodzie. Zasada jest taka że gdy przykładowo pellet ma 2 mm to moczymy go w wodzie 2 minuty i potem nadaje się już do łowienia.

Pellet formujemy za pomocą foremki i podajnika (koszyczka). Łowiąc na method feeder najczęściej używamy kulek proteinowych oraz pelletów. Zanęta w method feederze to kluczowy element tej techniki. Zwykle składa się z mieszanki różnych składników, takich jak pellety, ziarna, mąka rybna, atraktory zapachowe i inne dodatki, które mają za zadanie skłonić ryby do podjęcia pożywienia. W przeciwieństwie do tradycyjnego położenia zanęty na haku, w method feederze zanętę umieszcza się bezpośrednio wokół przynęty, tworząc wokół niej chmurę atrakcyjnych zapachów i smaków. Zasadniczo jest to specyficznie skonstruowany koszyk zanętowy do metody. Z jednej (spodniej) strony jest płaski, a z drugiej strony mamy wypukłe żeberkowanie, którego zadaniem jest przytrzymywanie umieszczonej w nim zanęty na właściwym miejscu. Najważniejszym elementem method feedera jest podajnik/koszyczek.

 

To właśnie on odpowiada za powodzenie połowu. Płaski podajnik powinien opaść na dno. Ułożyć się tak, by część z obciążeniem stykała się z dnem akwenu, a uformowana na nim zanęta mogła swobodnie rozpuszczać się w wodzie i wabić ryby. Staranne przygotowanie koszyczka jest niesamowicie istotne. Włóż do pustego naczynia przynętę i haczyk. Wypełnij je zanętą, pelletem lub miksem i dociśnij podajnik do napełnionej foremki. Następnie wyjmij koszyczek z foremki i upewnij się, że jego zawartość dobrze się trzyma. Na samej górze zamontuj przynętę. Teraz możesz wrzucać całość do wody. Jako zanęty najczęściej używa się namoczony pellet, ale jak najbardziej sprawdza się tu również domowa zanęta do method feeder.

Powinny mieścić się w koszyku w taki sposób, by wytrzymać uderzenie o taflę wody, a więc musi być ubita dość mocno i odpowiednio twarda. Jednocześnie nie może być zbyt twarda, by umożliwić rybom pobieranie. Mieszanka zanętowa w metodzie Method Feeder musi być nie tylko atrakcyjna dla ryb, ale również odpowiednio kleista – tak, by mogła być skutecznie przenoszona przez koszyk zanętowy i stopniowo uwalniana w wodzie. Skład mieszanki zależy od preferencji interesujących nas gatunków ryb, ale zazwyczaj zawiera kombinację takich składników, jak pellet, kukurydza, robaki czy specjalne mieszanki zanętowe dostępne w sklepach wędkarskich. Kluczowym elementem jest dostosowanie konsystencji zanęty do warunków wodnych i oczekiwań dotyczących czasu jej rozpuszczania. Popularnymi przynętami są pellety, kukurydza, dżdżownice, czy specjalnie przygotowane mieszanki, dobierane w zależności od gatunku ryb i warunków panujących na łowisku. Opanowanie techniki rzutu jest kluczowe w metodzie Method Feeder – pozwala na precyzyjne umieszczenie zestawu w miejscu, którym skupiają się ryby. Ważne jest to, by rzut był stabilny i kontrolowany. Sprawi to, że koszyk zanętowy umieścimy w wybranym miejscu bez rozsypania zawartości. Do formowania zanęty w koszyku używa się najczęściej specjalnych foremek. Koszyk taki jest dość lekki. Jego środek ciężkości znajduje się po płaskiej stronie, a więc na dno upada on zawsze zanętą do góry, co biorąc pod uwagę to, że jest praktycznie otwarty i znacznie ułatwia rybom dostanie się do pokarmu co zwiększa skuteczność łowienia ryb. Mocowany na sztywno podajnik do metody sprawia, że biorąca ryba zacina się praktycznie sama. Wybór zanęt i przynęt to temat, o którym można opowiadać godzinami. Nie ma jednego, złotego przepisu, który pasowałby do wszystkich łowisk o każdej porze roku. Zanęty wybiera się na podstawie wielu różnych parametrów, takich jak: przejrzystość wody, temperatura wody czy wspomniana pora roku. W feederze dobrze sprawdzają się zarówno zanęty sypkie, jak i pellety zanętowe. Ważne jest to, by wybrana zanęta dobrze trzymała się podajnika. Zanęta szybko pracuje w wodzie, ale jej minusem jest krótkotrwałe działanie. Dlatego wielu wędkarzy decyduje się na pellet, najczęściej ten w przedziale 2–4 mm. Pracuje on w wodzie wolniej niż zanęta i tym samym dłużej wabi ryby. Jeśli chodzi o przynęty, w feederze dobrze sprawdzi się kukurydza lub białe robaki (parzone lub mrożone). Możesz także postawić na wszelkiego rodzaju kuleczki, dumbellsy czy przynęty pływające, tonące czy neutralne. Najważniejsze jest oczywiście to, by trafić w gusta osobników zamieszkujących dany zbiornik oraz dopasować się do występujących w akwenie warunków. W technice Method Feeder rolę sygnalizatora brań pełni szczytówka.

Najczęściej wędki stosowane do tej techniki połowu oferowane są z kompletem trzech wymiennych szczytówek o różnym stopniu sprężystości, od miękki po twarde. Dzięki temu możliwe jest dobranie odpowiednio czułego zestawu w zależności od warunków panujących na łowisku, takich jak na przykład wiatr. Method Feeder wiąże się z szeregiem zalet, które sprawiają, że naprawdę warto ją wypróbować. Po pierwsze jest to metoda bardzo skuteczna, pozwalająca na precyzyjne dostarczenie zanęty i przynęty w miejsce, w którym skupiają się ryby. Po drugie jej uniwersalność umożliwia łowienie różnorodnych gatunków ryb w różnych warunkach wodnych. Po trzecie prostota tej techniki i możliwość szybkiego przystosowania się do zmieniających się warunków na łowisku czynią z Method Feeder atrakcyjną opcję dla wędkarzy na każdym poziomie zaawansowania. Wybierając idealny sprzęt dla siebie, wybieraj wędziska dopasowane do danego akwenu, w którym zamierzasz łowić. Jeśli preferujemy wody stojące, najlepsze będą krótkie blanki (ok. 3 m) z głębszą akcją. Można je lepiej kontrolować i sprawniej zarzucać zestaw. Miękka wędka znakomicie sprawdza się przy holowaniu zrywnych drapieżników - amortyzuje gwałtowne ruchy, dzięki czemu chroni sprzęt przed uszkodzeniami. Wędkarze, którzy wolą łowić na dużych rzekach i jeziorach, powinni postawić na solidne wędki, które dobrze współpracują z ciężkimi podajnikami zanętowymi. Bardzo dobrym wyborem są wędziska paraboliczne, które odznaczają się progresywną akcją.
Kołowrotek do feedera powinien być solidny i odporny na obciążenia. Wędkarze stosujący tę metodę najczęściej decydują się na zakup modeli w rozmiarze 3000. Jeśli łowisz na dużych łowiskach lub na jeziorach, wtedy lepszym wyborem będą większe kołowrotki 4500–5000. Powinien być wyposażony w działający precyzyjnie hamulec oraz szpulę stożkową (mieszczącą 100–150 m żyłki o średnicy 0,25 mm) – jej konfiguracja musi umożliwiać oddawanie dalekich rzutów.

Ważną częścią zestawu do feedera jest przypon. W tej technice używa się przyponu z włosiem, zazwyczaj o długości 7–10 cm. Przypony występują w wielu kształtach i długościach, a także mają różną wielkość haczyków i wiązań. Możesz zdecydować się na tzw. przypon z push-stopem, z gumką do pelletów czy z igłą.

Każda z opisywanych tutaj technik ma swoje zalety. Podajnik Method Feeder pozwala wędkarzowi na oddawanie bardziej precyzyjnych rzutów. Dlatego też łowienie tą techniką daje lepsze efekty na mniejszych zbiornikach. Zwłaszcza takich, na których zlokalizujemy karpie żerujące pod przeciwległym brzegiem. Technika Metod Feeder nie tylko pozwala precyzyjnie zarzucić zestaw pół metra od brzegu, ale umożliwia także szybkie zacięcie. Gdy z kolei łowimy na dużym akwenie, takim jak na przykład jezioro tradycyjny koszyczek zanętowy wypełniony smużącą zanętą sprawdza się równie dobrze. Stare, wędkarskie powiedzenie mówi, że gdzie dwóch wędkarzy tam co najmniej trzy opinie. Wybór pomiędzy Method Feeder, a tradycyjnym zestawem z koszyczkiem często sprowadza się do osobistych preferencji wędkarza.

Najpopularniejszymi, a zarazem najskuteczniejszymi przynętami do metody są różnego rodzaju małe dumbells’y i kulki proteinowe (wafters, pop up, tonące). Method Mix oraz pellety o małej granulacji to najskuteczniejsze zanęty stosowane do podajnika, które nie rozpraszają się, a skutecznie skupiają znęconą rybę.

Dumbells Wafters, to przynęta neutralnie zbalansowana - leży przy dnie dzięki hakowi, który ją dociąża. Świetna przynęta na karpia w kształcie baryłki gwarantuje doskonałą prezentację zestawu, który dzięki neutralnej wyporności skutecznie wabi ostrożne karpie.

Dumbells Wafters - baryłki o aromatycznym zapachu do zadań specjalnych - method feeder
W skład przynęty wchodzi przede wszystkim miks do kulek tonących i pływających. Dzięki odpowiedniemu doborowi proporcji zawartości miksu Dumbells Wafters długo utrzymują się w wodzie, wykazując się niebywałą skutecznością. Zastosowana fluorescencyjna kolorystyka oraz wysokiej klasy aromaty, bardzo skutecznie przyciągają ostrożne ryby. Przy doborze odpowiedniego dumbells'a należy pamiętać o tym, że jego rozmiar jest wprost proporcjonalny do wyporności. Oznacza to, że do odpowiednich "dambli" należy dobrać hak o odpowiednim rozmiarze, który go dociąży. Można je zakładać na tzw. włos lub gumkę, biorąc pod uwagę ich charakterystyczny, owalny kształt. Użycie zbalansowanych dumbells'ów jest zalecane głównie do Method Feeder. W słoiczku znajdują się dwa rozmiary o średnicy 6mm i 8mm.

Dumbells Pop Up to przynęta pływająca, która w kontakcie z wodą emituje kolorową i aromatyczną chmurę. Produkt jest dostępny w formie niewielkich baryłek o średnicy 8 i długości 10 mm.
Baryłki pływające Dumbells Pop Up emitują bardzo intensywny zapach. Dzięki temu skutecznie wabią one ryby z nawet najdalszych obszarów łowiska. Zaletą przynęty jest jego umiarkowana emisja, dzięki której utrzymuje aromat przez wiele godzin od momentu kontaktu z wodą. Baryłki posiadają bardzo dobrą wyporność, dzięki której aromatyczna chmura rozchodzi się równomiernie w miejscu naszego połowu. Przynęta sprawdzi się zwłaszcza na przełowionych łowiskach, a także na łowiskach komercyjnych. Dumbells Pop Up to przynęta na karpia dedykowana do method feeder przeznaczona między innymi na ryby spokojnego żeru. Przyciąga ona ryby zupełnie nowym, wyróżniającym się smakiem i aromatem. Sprawdzi się ona również w łowiskach zamulonych i mocno zarośniętych, gdzie tradycyjne kulki nie byłyby dobrze widoczne.

Pellet do metody. Z punktu widzenia doświadczonego wędkarza pellet do method feeder to skuteczna forma zanęty, która po umieszczeniu w łowisku tworzy smakowo-zapachową chmurę przyciągającą ryby nawet z najdalszych części zbiornika.

Pellet 2mm - pellet do metody
Pellet zanętowy do method feeder firmy Optimal Baits idealnie nadaje się jako dodatek tradycyjnej zanęty, a sam namoczony jest idealny do użycia w Method Feeder. Wysoka zawartość białka oraz tłuszczy skutecznie wabi wszystkie ryby karpiowate w obszar naszego podajnika. Świetnie sprawdza się jako zanęta na karpia podawany w materiałach rozpuszczalnych PVA lub jako pasta. Nasz pellet method feeder świetnie sprawdza się przez cały sezon wędkarski.
Jak przygotować pellet wędkarski do metody? Wystarczy zalać go wodą (najlepiej z łowiska), a następnie odcedzić. Można skorzystać z dedykowanych wkładek i siatek, ale nadal najlepszym rozwiązaniem pozostaje pudełko posiadające dziurawą przykrywkę. Zasada zalewania pelletu jest prosta: idealny pellet o odpowiedniej lepkości uzyskamy wtedy, gdy jego czas zalania w minutach będzie taki sam, jak jego średnica.

 

Połów karpia na włos.

Jest to system, w którym haczyk nie ma przynęty, lecz jest z nią połączony cieńką nitką.

 

Haczyk umocowany jest tak, aby mógł leżeć zupełnie zwobodnie na dnie. Ten cieńki włoś ma długość od 2-3 cm. Dzieki temu ryba może spokojnie zapoznać się z przynęta nie wyczuwając haczyka. Karp nie zauważy łączącej nitki. Po wzięciu kulki na nitce i przełykaniu wciągnie również haczyk. Przy tej metodzie należy w porę zahaczac rybę. Gdy będziemy zbyt długo zwlekać z zacięciem ryba wypluje haczyk.

 

Jak łowić:
Szczegóły łowienia, które sprawiają wędkarzom najwięcej problemów.
Pierwszy z nich to relacje haczyk-przypon. Obciążenie musi być dłuższe, tzn. odległość od śruciny do głównego obciążenia musi być większa niż długość przyponu.
Druga kwestia, to prawidłowe wyłożenie zestawu. Aby zestaw mógł dobrze wyłożyć się na wodzie, w momencie opadania zestawu trzeba lekko wyhamować żyłkę. Przy tej metodzie konieczne jest dobre ustawienie żyłki i ciężaru zestawu – jeśli wędka ma 3,60 m, a woda głębokość 2,80 m, to spławik można zamontować na stałe. Jeśli natomiast woda ma głębokość powyżej 3 m, stosujemy spławik przelotowy, a blokadę montujemy w tym miejscu, gdzie mamy grunt.
Jeśli chodzi natomiast o sam sposób łowienia, to wykluczone są szarpane wyrzuty – muszą być one płynne. Co ważne, zestaw wyrzucamy zza siebie i powinien on lecieć jakieś 4-5 m nad wodą. Pamiętajmy, aby zestaw wyrzucać dalej, ponieważ w momencie zatapiania żyłki i tak on nam się przybliży.
Topienie żyłki - kolejne zagadnienie wywołujące wiele pytań wśród wędkarzy. Mój sposób na topienie żylki jest taki, aby szczytówkę włożyć do wody na głębokość ok. 1 m i energicznym ruchem zakręcić kołowrotkiem – wystarczy jeden obrót korbą. Jeśli żyłka nie zatonie, powtarzamy czynność od nowa.
Zacinanie wykonujemy wolniejszym ruchem do góry, od razu zacinając korbę – przy tej czynności bardzo wyczuwalne jest to czy hamulec kołowrotka jest dobrze ustawiony – jesli tak, nawet przy pustym zacięciu powinien on się zluźnić. Ostatnia kwestia, to nęcenie. Tu obowiązuje prosta reguła - jeżeli łowimy daleko na odległość większą niż 20 m, nęcimy procą, jeśli natomiast łowimy na odległość nie większą niż 20 m – możemy wyrzucać zanętę ręką.

 

Zestaw:

Gruntowy – wędzisko od 2,5lbs do 3,5lbs, mocny kołowrotek, najczęściej z wolnym biegiem, żyłka od 0,28mm w górę, do nawet 0,35mm. Ciężarek oraz haczyk od numeru 2 do numeru 6. Spławikowy – mocne wędzisko i kołowrotek, spławik od 5 gram wzwyż, żyłka od 0,28mm. Akcja szczytówki powinna przybierać kształt paraboliczny, co znacznie ułatwia wyrzut przynety. Niezwykle istotna jest wytrzymałałość wędziska. Przyjmuje się, że powinno wytrzymać hol ryby o masie 1-1,5 kg. Wędzisko o akcji sztywnej umożliwia wykonywanie rzutów przynęty na większą odległość niż to o akcji parobolicznej, w wyniku której rzut staje się bardziej miękki. Jednak zaletą wędziska miękkiego jest łatwiejsze holowanie ryby. Wędzisko przy obciążeniu 40-60 gramów powinno umożliwić wyrzut przynęty na znaczną odległość. Rękojeść przeznaczona do połowiu karpia powinna mieć wygodną rękojeść, tak by móc trzymać je dwoma rękoma. Przelotki kuszą być wykonane z dobrych materiałów, gładkie i żeby nie stawiały oporu żyłce. Kołowrotek w zestawie stanowi bardzo ważnym elementem zestawu. Masa kołowrotka powinna być dobrana do wytrzymałości wędziska. Hamulec powinien być łatwy w obsłudze, delikatny, a jednocześnie skuteczny w amortyzacji całego zestawu. Haczyki powinny być wykonane ze stali węglowej. Stosuje się dwa typy haczyków, o główce w formie paletki i oczka. Rozmiar haczyka jest zależny od zestawu, natomiast masa podczas łowienia nie ma większego znaczenia. Bardzo ważne jest żeby grot był zawsze ostry. Obciążenie stosuje się w różnych kształtach (podłużne, romboidalne, dwuboczne). Pamiętajmy o krętlikach, które zapobiegną skecaniu zestawu w czasie holowania ryby. Elektroniczne sygnalizatory brań, które sygnalizują nawet najdelikatniejszy ruch żyłki.

 

 

Film omawiający podajniki, koszyczki, bombki i rakiety w Method Feeder
https://www.youtube.com/watch?v=vT0To7RIdVA