Martwa rybka

 

 

rybka

Uzbrajanie martwej rybki

 

 

 

Zestaw z martwą rybką unoszącą się nad dnem

W metodzie ważne jest umiejętne założenie martwej rybki na haczyk, lub specjalnie przygotowany przypon.
Oczywiście w zależności od poławianego gatunku, dobieramy wielkość haczyków, ewentualnie kotwiczek oraz przynęty.
Mniejsze rybki, powiedzmy do 15 cm, zakładamy na pojedynczym haku 4-1/0 za pyszczek, ostrzem do góry. Większe rybki dodatkowo dozbrajamy kotwiczką, mniej więcej w połowie długości.

 

 

 

Spławik z żagielkiem

 

 

Zestaw z martwą rybką i spławikiem z żagielkiem

 

 

Montaż prosty i skuteczny. Jest to typowy, znany wszystkim, zestaw spławikowy.

Jedyne, czym różni się od klasycznego to specjalny spławik z żaglem.

W wietrzne dni wiatr dmie w żagiel i przesuwa cały zestaw.

Dzięki temu penetruje on większą powierzchnię wody, a martwa rybka faluje w wodzie jak żywa, lecz umierająca.

Przy łowieniu z wiatrem, umożliwia dryf zestawu o wiele dalej, niż można by dorzucić wędką.

By zestaw jeszcze lepiej dryfował, smaruję wazeliną ostatni metr lub dwa żyłki przy spławiku.

Taka żyłka będzie pływała po powierzchni wody, a wiatr będzie pociągał zestaw.

Używamy rybek małych o długości ok. 6 cm. na sumy, duże sandacze, węgorza i mietusy.
W okresie zimowym na okonie i klenie wystarczą 4-5 cm rybki.
Należy pamiętać o wymiarach ochronnych ryb.

 

Jak uatrakcyjnić martwą rybkę.
- łowiąc w rzece, zahacz rybkę hakiem i kotwicą tak, by wygięła się w łuk. Prąd wody sprawi, że będzie falowała, jakby była ranna lub chora,
- łowiąc na trupka, nacinam nożyczkami brzuch rybki w kilku miejscach, by wyciekały z niej soki wabiące drapieżniki,
- w niektórych krajach nęci się szczupaki krojonymi morskimi rybami o wyrazistym aromacie. Efekty bywają niesamowite. Warto spróbować tego na naszych wodach, choć raczej polecałbym rodzime gatunki ryb do „zanętowej rąbanki”,
- długość przyponu do zestawu gruntowego powinna wynosić minimum 30 cm, optymalnie około 60 – 70 cm, do 1 m maksymalnie. Im słabsze brania, tym dłuższy przypon,
- używam możliwie najlżejszych wskaźników brań (np. ping pongów),
- aby ryba czuła przy braniu możliwie najmniejszy opór, oczko ciężarka powinno być możliwie duże np. 5 mm i więcej,
- jeżeli to możliwe, staram się unikać łowienia na kotwiczki. Pojedynczy hak o wiele łatwiej jest odhaczyć,
- łowiąc na kotwiczki najlepiej zgnieść ich zadziory. Ryby wcale nie będą spadać, a łatwiej będzie je odhaczyć
- przypon przyczepiam do żyłki głównej agrafką lub quick linkiem, by łatwo zmieniać przypony. Przydaje się to wtedy, gdy kotwiczka wplącze się w siatkę podbieraka. Wystarczy odpiąć przypon, założyć nowy i zarzucić zestaw, a rozplątywaniem martwić się później,
- założenie oliwki w zestawie gruntowym na agrafce daje możliwość jej wymiany bez demontażu przyponu.
- jaki materiał przyponowy wybrać?
- na duże szczupaki – stal, tytan,
- na mniejsze szczupaki – wolfram, fluorocarbon,
- na szczupaki biorące przemiennie z sandaczami – wolfram,
- na sandacze, okonie, miętusy – fluorocarbon, żyłka (ale niezbyt gruby, powiedzmy do 0,28).