Sielawa (Coregonus albula)

 

 

Rozmiar:
długość do 25 cm
masa do 70 g

 

Wymiar ochronny: 18 cm

 

Możliwość zabrania z łowiska w ciągu doby: 5 kg.

Okres ochronny: od 1 października do 31 grudnia

 

Występowanie:

Jest to ryba zimnolubna, występuje przede wszystkim w wodach górskich i o charakterze górskim. Lubi głębokie i czyste jeziora o twardym dnie. Ryba ta preferuje siedliska z czystym piaszczystym lub gliniastym dnem dużych i zimnych jezior, często na głębokości 15 m i poniżej. Jest bardzo wrażliwa na zawartość tlenu w wodzie i przemieszcza się w zależności od stopnia jej natlenienia. Spotyka się ją również w zalanych wyrobiskach i głębokich jeziorach. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że stosowana czasem nazwa „sielawa bałtycka” odnosi się do sielawy europejskiej, czyli pospolitej. Nazwa sielawa europejska bierze się z niepoprawnego tłumaczenia angielskiej nazwy european cisco. Gatunek sielawy jest jeden i tan sam, w dodatku określenie „bałtycka” wprowadza w błąd, ponieważ ryba ta nie toleruje słonej wody. Sielawa występuje w jeziorach, zbiornikach zaporowych, stawach i wyrobiskach. Cechuje się dużą wrażliwośćią na zawartość tlenu wpływa to na jej przemieszczanie się. Preferuje głębokie jeziora o czystym dnie.

 

Okres połowu:

W zbiornikach naturalnych sielawa w ogóle nie żeruje poza najchłodniejszymi miesiącami, więc uwzględniając poprawkę na okres ochronny, sensowne jest ustawienie się na tę rybę w styczniu i lutym. Na skalę przemysłową pozyskuje się czasem sielawę z hodowli – są to jednak osobniki często mniejsze i słabsze, a ich złapanie na wędkę jest niemal niemożliwe.

 

Przynęty: 

Prowadzi ławicowy tryb życia. Sielawa jest drapieżnikiem, który żywi się innymi rybami, owadami i skorupiakami.

W ciągu dnia przebywa w ławicach w wodach pelagialnych, na głębokości 20-30 m, a o zmierzchu żeruje bliżej powierzchni. Odżywia się planktonem, żeruje przez cały rok. Odcedza plankton z wody za pomocą wyrostków filtracyjnych zlokalizowanych na łukach skrzelowych.

Sielawę łowimy w bardzo czystych i głębokich jeziorach na niedużej głębokości. Przynętą jest jeden biały robak na haczyku 0,8. Sprzęt do połowu sielawy to bat o długości 5 metrów, żyłka 0,16, przyponowa 0,12 oraz spławika o wyporności 0,2 grama. Sielawy nie nęcimy, szukamy stada tej ryby. Najlepszą porą żerowania tej ryby jest wieczór, miesiące połowu to okres pomiędzy majem, a końcem czerwca. Do połowu bardzo przydatna jest łódż.

W cieplejsze dni jedną z opcji jest połów na czerwone robaki, jednak lepszym wyborem będzie mormyszka, która lepiej znosi zimną wodę. Zimą nie potrzebujemy zanęty, bo stworzenie przerębli w wodzie zwiększa jej natlenienie, co przyciąga ryby.

Najlepszą przynętą na sielawę jest mormyszka, a w związku z tym nie stosuje się zanęt. Niektóre źródła sugerują połów na robaki, jednak ich żywotność w zimnej wodzie jest ograniczona, a sielawa jest nimi i tak umiarkowanie zainteresowana. Nawet jednak w tym przypadku trudno byłoby opracować skład idealnej zanęty. W praktyce czynnikiem, który przyciąga ryby do przerębli, jest nieco większa dostępność tlenu i to najczęściej wystarcza.

Jeżeli ktoś chce bardzo łowić sielawę na wędkę, to należy na haczyk założyć maksymalnie ćwierć ziarnka maku moczonego przez dobę w mleku. Haczyk musi cały być zakryty w maku.

 

Jak wygląda:

Śledziowate smukłe ciało, duże oczy z małym otworem gębowym. Ubarwienie od brązowego do ciemno szarego po niebieski. Dolna szczęka minimalnie wysunięta do przodu. Boki i brzuch srebrzyste, płetwy zakończone ciemną krawędzią. Osiąga wage maksymalnie 1kg, jej przeciętna długość to ok. 30cm.

 

Odżywianie:

Prowadzi ławicowy tryb życia. Odżywia się planktonem, żeruje przez cały rok. Odcedza plankton z wody za pomocą wyrostków filtracyjnych zlokalizowanych na łukach skrzelowych. W ciągu dnia przebywa w ławicach w wodach pelagialnych, na głębokości 20–30 m, a o zmierzchu żeruje bliżej powierzchni. Żywi się planktonem. Sielawa żeruje przez cały rok wyszukując chmary planktonu skorupiakowego.

 

Rozmnażanie:

Samica dojrzałość płciową osiąga w 2-3 roku życia. Tarło trwa od listopada do grudnia, samica wówczas składa od 2 do 20 tysięcy jajeczek. Narybek przebywa w powierzchniowych warstwach wody.